Witamy
Was wszystkich bardzo gorąco w ten przepiękny, słoneczny dzień! To pierwszy
wpis na naszym blogu. Mówię naszym, ponieważ prowadzić go
będę wspólnie z moją siostrą, Gosią. Obie zawsze uwielbiałyśmy zwierzęta, trochę
ich już w życiu miałyśmy :) Były rybki, chomiki, świnka morska,
patyczaki i koty, a teraz mamy cudownego psa, tak właściwie to suczkę, którą
darzymy ogromną miłością.
Na
starcie opowiem Wam o wyjątkowych psach rasy Appenzeller. Zastanawiacie się
może, dlaczego taki temat wybrałam, tworząc mojego pierwszego posta? To całkiem
proste...suczka tej właśnie rasy jest członkinią naszej rodziny :)
Appenzellery to średniej wielkości szwajcarskie psy pasterskie, powstałe w wyniku połączenia genów psów zamieszkujących regiony Appenzell i psów licznych najeźdźców i ludów przemierzających przez wieki tereny Szwajcarii. Powszechnie wiadomo, że są to niesamowicie oddane właścicielom psiaki, kontakt z panem jest dla nich najważniejszą rzeczą na świecie. Zdecydowanie jest to prawda- nasza Tori jest tego idealnym przykładem. Uwielbia przebywać w naszym towarzystwie, kocha być przez nas głaskana, tulona i bardzo lubi wspólne zabawy (zabawa w berka to chyba jedna z jej ulubionych). Te psy potrzebują uwagi i kontaktu z człowiekiem. Appenzellery z reguły dogadują się z innymi zwierzętami domowymi, ale należy pamiętać, że bardzo nie lubią obcych ludzi, co też jak najbardziej potwierdzam. Szczekaniem odstraszają każdego nowego osobnika, który pojawi się na horyzoncie.
Psy tej rasy są bardzo inteligentne, nadają się do różnego rodzaju szkoleń i potrafią być doskonałymi sportowcami. To pełne temperamentu, zwinne, wytrzymałe i szybkie psiaki, dlatego świetnie dają sobie radę na szkoleniach agility i flyball. No, co do szkoleń, to muszę powiedzieć, że z naszą psinką wcale nie było tak łatwo. To fakt, że jest niesamowicie inteligentnym stworzeniem, ale podczas szkolenia najbardziej lubiła węszyć (robiła to nałogowo, bez przerwy, jakby kogoś tropiła) i się przytulać. To było dla niej zdecydowanie ważniejsze niż wykonywanie jakichkolwiek poleceń. Zaobserwowaliśmy, że tak naprawdę tylko jedna osoba z rodziny mogła poradzić sobie z tą małą psotką- nasz tata. Doszliśmy do wniosku, że musi on być dla Tori tzw. samcem alfa, bo widać, że jest dla niej najważniejszy. Żeby go zadowolić, Tori jest w stanie wykonać jego każde polecenie. Widać, że kocha go bezgranicznie.
Jeśli macie małe dzieci to bądźcie przygotowani na to, że wasz pupil może traktować je jak zwierzęta, które trzeba zagonić do zagrody (tak nasza Tori robiła na początku z naszym młodszym bratem)- bieganie za dzieckiem, lekkie podgryzanie w stopy to normalna sprawa, ponieważ Appenzellery to psy pasterskie, które we krwi mają zaganianie bydła. Ale nie obawiajcie się, nie zrobią krzywdy waszym pociechom, ponieważ nauczone są również tego, by dbać o swoje stado. Są silne i zawsze gotowe, by bronić swoją rodzinę, w razie nadchodzącego niebezpieczeństwa.
Kilka słów wstępu o Appenzellerach
Appenzellery to średniej wielkości szwajcarskie psy pasterskie, powstałe w wyniku połączenia genów psów zamieszkujących regiony Appenzell i psów licznych najeźdźców i ludów przemierzających przez wieki tereny Szwajcarii. Powszechnie wiadomo, że są to niesamowicie oddane właścicielom psiaki, kontakt z panem jest dla nich najważniejszą rzeczą na świecie. Zdecydowanie jest to prawda- nasza Tori jest tego idealnym przykładem. Uwielbia przebywać w naszym towarzystwie, kocha być przez nas głaskana, tulona i bardzo lubi wspólne zabawy (zabawa w berka to chyba jedna z jej ulubionych). Te psy potrzebują uwagi i kontaktu z człowiekiem. Appenzellery z reguły dogadują się z innymi zwierzętami domowymi, ale należy pamiętać, że bardzo nie lubią obcych ludzi, co też jak najbardziej potwierdzam. Szczekaniem odstraszają każdego nowego osobnika, który pojawi się na horyzoncie.
Appenzellery i szkolenia
Psy tej rasy są bardzo inteligentne, nadają się do różnego rodzaju szkoleń i potrafią być doskonałymi sportowcami. To pełne temperamentu, zwinne, wytrzymałe i szybkie psiaki, dlatego świetnie dają sobie radę na szkoleniach agility i flyball. No, co do szkoleń, to muszę powiedzieć, że z naszą psinką wcale nie było tak łatwo. To fakt, że jest niesamowicie inteligentnym stworzeniem, ale podczas szkolenia najbardziej lubiła węszyć (robiła to nałogowo, bez przerwy, jakby kogoś tropiła) i się przytulać. To było dla niej zdecydowanie ważniejsze niż wykonywanie jakichkolwiek poleceń. Zaobserwowaliśmy, że tak naprawdę tylko jedna osoba z rodziny mogła poradzić sobie z tą małą psotką- nasz tata. Doszliśmy do wniosku, że musi on być dla Tori tzw. samcem alfa, bo widać, że jest dla niej najważniejszy. Żeby go zadowolić, Tori jest w stanie wykonać jego każde polecenie. Widać, że kocha go bezgranicznie.
Appenzellery i dzieci
Jeśli macie małe dzieci to bądźcie przygotowani na to, że wasz pupil może traktować je jak zwierzęta, które trzeba zagonić do zagrody (tak nasza Tori robiła na początku z naszym młodszym bratem)- bieganie za dzieckiem, lekkie podgryzanie w stopy to normalna sprawa, ponieważ Appenzellery to psy pasterskie, które we krwi mają zaganianie bydła. Ale nie obawiajcie się, nie zrobią krzywdy waszym pociechom, ponieważ nauczone są również tego, by dbać o swoje stado. Są silne i zawsze gotowe, by bronić swoją rodzinę, w razie nadchodzącego niebezpieczeństwa.
Charakterystyka Appenzellerów
Kraj pochodzenia: Szwajcaria
Klasyfikacja FCI : Grupa 2., Sekcja 3.
Wykorzystanie,
rola: zaganianie bydła, strażnik gospodarstwa, pies domowy i zagrodowy, pies
rodzinny
Temperament,
zachowanie: pełny energii, wesoły, pewny siebie, odważny, lekko podejrzliwy w
stosunku do obcych, inteligentny
Wygląd
ogólny: średniej wielkości, dobrze umięśniony, krępy, o proporcjonalnych
częściach ciała (wysokość w kłębie do długości korpusu- 9:20, kufy do długości
czaszki- 4:5), szata trójkolorowa
Wielkość:
wzrost 52-58 cm -psy, 50-54 cm-suki, waga 20-30 kg
Sierść:
łatwa w pielęgnacji, włos prosty, zbity, błyszczący, gruby, na kłębie i
grzbiecie tolerowana (choć niepożądana) sierść lekko falista
Maść:
umaszczenie tricolor (czarna lub
ciemnobrązowa podpalana sierść, z białymi znaczeniami na głowie, piersi, palcach
i ogonie oraz znaczeniami rudymi na policzkach, klatce piersiowej i nogach), tolerowana
biała plamka na karku i cienki biały pierścień wokół szyi
Głowa:
klinowata, o stosunkowo płaskiej czaszce, równomiernie zwężająca się w kierunku
kufy, stop lekko zaznaczony
Oczy:
o żywym wyrazie, w kształcie migdała, u psów czarnych ciemnobrązowe, u
brązowych jaśniejsze
Uszy:
wysoko i szeroko osadzone, w kształcie trójkąta, z zaokrąglonymi końcami
Tułów: zwarty i pokaźny
korpus, szeroka klatka piersiowa, grzbiet umiarkowanie długi, prosty i mocny, zad
krótki, stanowiący przedłużenie grzbietu, brzuch lekko podkasany
Kończyny przednie: dobrze
umięśnione, proste i równoległe z tyłu i z boku
Ogon: wysoko osadzony,
średniej długości, obficie owłosiony, mocny, skręcony nad zadem, na boku lub
pośrodku
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz