Psy stały się częścią naszego życia. Są nie tylko towarzyszami codziennych czynności, ale również pomagają ludziom w pracy. Sprawdziły się już w policji, przewodnictwie i wielu innych, w tym ratownictwie lawinowym.
Historia ratownictwa górskiego w Europie
Już w XVII wieku w Europie, zakonnicy Augustianie z przełęczy św. Bernarda, wpadli na pomysł wykorzystania czworonogów do ratowania ludzi. Na początku używali oni psy rasy Bernardyn. Zostały one nauczone wykopywania zasypanych ludzi spod śniegu. W trakcie burz śnieżnych czy innych niesprzyjających warunków pogodowych, wypuszczano je na uczęszczane szlaki. Wyposażano je w charakterystyczne baryłeczki z rumem oraz w szorki z koszykiem z jedzeniem i ciepłym kocem. Tak przygotowany Bernardyn mógł uratować życie niejednemu człowiekowi.
Historia ratownictwa górskiego w Polsce
W marcu 1968 roku, na lawinisku w Białym Jarze, po raz pierwszy wykorzystano psy do ratowania ofiar. Były to zwierzaki sprowadzone z Horskiej Slużby. Po obserwacji psów przy pracy, Piotr Lucerski – wolontariusz GOPR - postanowił wprowadzić psich ratowników na teren Karkonoszy. Po pięciu latach, pierwsze czworonogi zaczęły ratować życie ofiarom w polskich górach.
Specjalności psich ratowników
- Psy terenowe – ich zadaniem jest przeszukiwanie otwartych terenów oraz trudno dostępnych obszarów.
- Psy wodne – zajmują się ratowaniem ludzi i innych zwierząt z wody.
- Psy szukające zwłok – ich specjalnością jest poszukiwanie zmarłych.
- Psy tropiące – zajmują się szukaniem osób zaginionych.
- Psy gruzowe lub gruzowiskowe – zadaniem tych psów jest przeszukiwanie miejsc po katastrofach czy wybuchach, gdzie ludzie zostali zasypani gruzami lub różnego typu osuwiskami.
- Psy lawinowe – ich zadaniem jest przeszukiwanie śniegu i ziemi, które mogły przygnieść człowieka.
Najlepsze psy do ratownictwa górskiego
Najlepszymi psami do pracy w ratownictwie górskim są Wilczaki Czechosłowackie. Ich główną zaletą jest silny instynkt tropienia i duża odporność na niesprzyjające czynniki zewnętrzne – są one odporne na każde warunki atmosferyczne. Potrafią poruszać się po każdym terenie. Potrafią ocenić wysokość i odległość, dzięki czemu ograniczają wszelkie zagrożenia dla siebie, przewodnika i poszkodowanego.
Istnieje jednak zagrożenie nadmiernej więzi Wilczaka z przewodnikiem – to może skutkować negatywnymi reakcjami psa na rozstanie – lub jego zbyt dużej samodzielności, która może skutkować niechęcią do współpracy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz